William De Vijlder

De Europese Commissie herstart een uitgebreide herziening van het kader voor de economische governance van de Europese Unie. Dit initiatief is noodzakelijk gezien de impact van de COVID-19-pandemie op de overheidsfinanciën en de investeringsbehoeften in het licht van de groene en digitale transformatie. Het herzieningsproces brengt verschillende uitdagingen met zich mee: een agenda die bijzonder breed is; het inclusieve karakter van het debat, waarbij veel belanghebbenden betrokken zijn; en wat begrotingsgovernance betreft, de noodzaak voor de EU-lidstaten om een evenwicht te vinden tussen het zich houden aan een strikte beleidsdiscipline en het vrijwaren van bewegingsruimte in het nationale begrotingsbeleid. Gezien de staat van de overheidsfinanciën in de meeste EU-landen zijn verstandige begrotingsregels nodig om geleidelijk de broodnodige begrotingsruimte te creëren.

Om de opwarming van de aarde tegen te gaan, zijn enorme investeringen nodig, die deels van de overheidssector zullen moeten komen. Dat zou weleens kunnen leiden tot een verdringingseffect. De sterkere financieringsbehoeften van de overheid kunnen de rentes de hoogte injagen en druk zetten op de private investeringen.

Hebt u vorige week het artikel in The Economist gelezen over de mogelijke omvang van een volgende recessie en de krappe bewegingsruimte waarover de eurozone beschikt om die aan te pakken? In dat geval klonken de berichten deze week over ideeën om een cyclisch stabilisatiefonds op te richten u wellicht als muziek in de oren.

De wereldhandel bevindt zich op glad ijs en de handelspartner van gisteren wordt volgens sommigen stilaan een opponent.

Economen zijn het noorden kwijt. Ze hebben ‘economische wetmatigheden’ geleerd die waren gebaseerd op empirische analyses van soms decennialang verzamelde gegevens, maar in de praktijk ervaren ze zeker sinds de Grote Recessie dat ‘economische wetten’ in tegenstelling tot natuurwetten aan verandering onderhevig zijn.